Ο Δημήτριος Οικονόμου Αφεντάκης ήταν αδελφός του Μεγάλου Ευεργέτη Γεώργιου Οικονόμου Αφεντάκη και διετέλεσε Δήμαρχος Κιμώλου μεταξύ του 1865 και του 1874.
Ο π. Ιωάννης Ράμφος δημοσίευσε στην εφημερίδα “Μήλος”, το 1935, τον επικήδειο που είχε εκφωνηθεί κατά την κηδεία του Δημητρίου Οικ. Αφεντάκη, στις 18 Δεκεμβρίου 1884. Το κείμενο αυτό παρέχει ορισμένες σημαντικές πληροφορίες για την ιστορία της Κιμώλου.
Πρώτον, επιβεβαιώνει ότι η Κίμωλος συμμετείχε στο κίνημα που οδήγησε στην έξωσή του Βασιλιά Όθωνα το 1862, καθώς και ότι ο Δημήτριος Οικ. Αφεντάκης ήταν ο αρχηγός της αντι-Οθωνικής παρατάξεως στην Κίμωλο.
Δεύτερον, επιβεβαιώνει ότι ο Δημήτριος Οικ. Αφεντάκης πρωταγωνίστησε στην ανέγερση του μεγαλοπρεπούς ιερού ναού της Παναγίας Οδηγήτριας, που εξακολουθεί να είναι ο καθεδρικός ναός της Κιμώλου μέχρι σήμερα. Αυτή η πληροφορία σχετίζεται και με έγγραφο που έχει δημοσιευθεί στα Κιμωλιακά (Τόμος ΣΤ’) και αναφέρει ότι ο Δημήτριος Οικ. Αφεντάκης είχε χρηματοδοτήσει προσωπικά την ανέγερση του ιερού ναού της Οδηγήτριας στην Κίμωλο.
Τρίτον, επιβεβαιώνει ότι ο Δημήτριος Οικ. Αφεντάκης ήταν σχετικά εύπορος και έκανε πολλές αγαθοεργίες υπέρ των κατοίκων της Κιμώλου.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του επικηδείου, με μικρές γλωσσικές προσαρμογές στην σημερινή δημοτική γλώσσα (μονοτονικό, κλπ.).
Πηγή: Εφημερίδα “Μήλος”, σελίδα 2, Αριθμός Φύλλου 224, 1η Ιανουαρίου 1935
18 Δεκεμβρίου 1884
“Κλίνατε γόνυ ενώπιον του μεγάλου τούτου νεκρού. Είναι ο νεκρός του Αφεντάκη. Όνομα μεγάλων αναμνήσεων και εξόχου πατριωτικής δόξης και τιμής. Ο Δημήτριος Αφεντάκης ετίμησε το όνομα τούτο και προσέθηκε δόξα νέαν, το αφήνει δε έξοχον κληρονομιά στην οικογένειά του.
Μετά του Αφεντάκη πολυχρόνιος φιλία ειλικρινής με συνδέει, ουδέν μελανό νέφος εσκότισεν αυτήν. Τον εξετίμησα διότι τον εγνώρισα και κλαίω περισσότερο από όλους εσάς και οικτίρω την πατρίδα του για την απώλειά του. Ήταν αμφίβολος και αμφιρρεπής, ενόσω εζήτει το αληθές καλόν και συμφέρον της πατρίδος, ενόσω επρόκειτο να σχηματίσει απόφαση. Αφού δε εσχημάτιζε απόφαση και μάλιστα επί του ζητήματος του μεγάλου τούτου Ναού, προχωρούσε τολμηρός και επίμονος προς μόνο τον αγαθό σκοπό αποβλέπων.
Τον ενθυμούμαι κατά τας ημέρας του 1862 αρχηγόν της αντιπολιτεύσεως, εργαζόμενο με μεγάλη ησυχία και τάξη υπέρ του Δήμου του, φροντίζων και αυτόν τον αντίπαλό του να διασώσει. Τοιούτος ήτο ο Αφεντάκης. Πολίτης ενάρετος, φίλος ειλικρινής και θερμός εις τας δυστυχίας, διοικήσας τον Δήμο του προσηνώς και εις τας τρεις περιόδους από του 1865 μέχρι του 1874. Πολιτικός μετριόφρων και έτοιμος εις πάσαν θυσίαν.
Θυμηθείτε πόσες φορές τον τόπον τούτον έσωσε από την πείνα, έχοντας το ταμείο του κοινό για τους συνδημότες του. Ήταν η πράξη αυτή πράξη καρδίας πατριωτικής και φρονήματος υψηλού.
Απέθανες Αφεντάκη, πριν πραγματοποιηθεί εντελώς ο θερμός πόθος σου, τον οποίον είχες για τον από εσένα ανεγερθέντα τούτο Ναό. Το μέγα τούτο έργο θα περαιωθεί και θα ακολουθήσωμεν ίσως και εμείς Σε, καθότι η Κίμωλος ανεγεννήθη και θα πληρώσει τον προορισμό της, ίνα φανεί άξια της εύνοιάς σου και θα τελειοποιήσει την απόφασή σου. Τα από εσένα αναγεννηθέντα γενναία και ευγενή αισθήματα, άτινα θερμαίνουσι την καρδίαν των Κιμωλίων, θέλει τα στεφανώσει η δόξα.
Ο Δημήτριος Αφεντάκης ανήκεν όχι εις την οικογένειά του, αλλά εις τους Κιμωλίους, οίτινες σήμερον πενθούσι την απώλειάν του. Ας είναι τούτο παρηγοριά αρκετή για την ευγενή οικογένειά του, επί τη στερήσει αυτού. Η ευγνωμοσύνη των Κιμωλίων πηγάζει από αίσθημα ευγενές και γενναίον και θέλουσι περιφρουρήσει βεβαίως με σεβασμό και αγάπη την σεβαστή αυτή οικογένεια και ανακουφίσει την θλίψη.
Έχε γαία ελαφρά, φίλτατε Αφεντάκη.”
